Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Σενάριο1


Σε ένα κατάμεστο λεωφορείο, μια καθ’ όλα συνηθισμένη στην όψη συνηθισμένη κοπέλα ζητά να της χτυπήσουν το εισιτήριο. Γίνεται αλυσίδα από τους επιβάτες και φθάνει στα χέρια της το εισιτήριο χτυπημένο. Το χαμόγελό της και το ευχαριστώ που ακούγεται τους φωτίζει όλους. (!).Εφφέ χρώματος. Κατεβαίνει από το λεωφορείο. Την ακολουθεί ο φακός βιαστικά. Στην τράπεζα για λογαριασμούς, στο φαστ-φουντάδικο για μεσημεριανό, μετά για καφέ με μια φίλη, στο σινεμά με τον καλό της, στο σπίτι σε χαλαρές στιγμές. Πέφτει για ύπνο και βλέπουμε ένα γαλήνιο χαμόγελο. Παρακολουθούμε το όνειρό της. Μέσα στον ύπνο της, βλέπει πώς το φως της μεταβιβάστηκε στους άλλους. Σε γρήγορες-ονειρικές σκηνές, οι άνθρωποι-αλυσίδα του λεωφορείου: κάποιος σε άλλη στάση βοήθησε μια μητέρα με ένα παιδί σε καροτσάκι, κάποιος πέρασε κάπου στον δρόμο ένα παιδί μόνο του να περάσει απέναντι, κάποιος κοντοστάθηκε και δεν έδωσε μόνο χρήματα σε έναν ζητιάνο άλλα του μίλησε, άλλος έδωσε κατευθύνσεις για τις σκάλες που οδηγούσαν στον σωστό σταθμό μετεπιβίβασης σε μια γριούλα στο μετρό, κάποιος κατηύθυνε επισκέπτες στον δρόμο τους. Στην τράπεζα, η υπάλληλος του γκισέ έγινε πιο φιλική στους επόμενους πελάτες όπως και η υπάλληλος του φαστ-φουντάδικου που, αφήνοντας κατά μέρους την τυπική εκπαίδευσή της, έγινε πιο ανθρώπινη. Η φίλη, μετά την συνάντηση έφυγε φωτεινή, με τα προβλήματα της λυμένα με απλούς, απονήρευτους τρόπους και χωρίς σκέψεις κατάκρισης για τους άλλους αλλά με σκέψεις δημιουργίας για τα σχέδια που έκαναν μαζί (ακούμε κάποιες σκέψεις της). Στο σινεμά, ο σύντροφός της κατάλαβε πως το «κέρδος» δεν ήταν το μοίρασμα ενός κοινού «κόσμου» για λίγο όπως γινόταν συνήθως αλλά η συνάντηση και το άνοιγμα ενός κοινού τόπου- μόνιμα πλέον. Το επόμενο πρωί, ο σύντροφος παρατηρεί αυτό το χαμόγελο στα χείλη της πρωταγωνίστριας και την ρωτά: «Κάτι έχει αλλάξει σε σένα.» και εκείνη απαντά: «Κάποιος έκανε και σε μένα την καλή πράξη της ημέρας. Και έπιασε. Για πάντα.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου