-Δεν ξέρω τί με τράβηξε σε εκείνο
τον νεαρό. Αν ήταν ο τρόπος του, τα
λόγια του ή η χροιά της φωνής του. Έμεινα να ακούω τα όσα έλεγε στο κινητό και
να αναρωτιέμαι ποια ήταν στην άλλη πλευρά της συνδιάλεξης. Φλερτ, σχέση,
προοπτική, φαντασιοπληξία, φίλη; Μια φράση που ακολούθησε μου έλυσε τον γρίφο.
«Συναντιόμαστε κάθε Παρασκευή», είπε στον διπλανό του, μάλλον κολλητό.
Ήταν τότε που χωρίστηκαν οι
δρόμοι μας κι έπρεπε να προλάβω το λεωφορείο αλλά κάτι μού ’χε κάνει αυτός ο
νεαρός. Τον κουβαλούσα στη δουλειά, στο διάλειμμα και στο σπίτι. Ίσως ήταν που
δεν τον έπιασα, να του πω δυο λόγια. Καρδιάς.
Είχα υπάρξει στη θέση του. Όπως
όλοι. Έρωτας ο αίτιος, λοιπόν. Ξαναγύρισα σαν να ‘ταν ταινία σε δικούς μου
έρωτες. Με χρονική σειρά. Όχι έντασης και σημασίας. Είχαν συμβεί λίγα, πολλά;
Ποιος, στ’ αλήθεια, μπορεί να μετρήσει; Και τί να μετρηθεί;
Οι κοινές στιγμές, οι ματιές, οι
«αναταράξεις» στο στομάχι, τα σημειώματα και τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα
–σύντομα και εκτενή- , οι διαδρομές, οι ανάσες, τα φιλιά, τα «γεια», τα «τα
λέμε», τα «αντίο», τα «ναι» και τα «όχι»; Πώς ζυγίζονται όλα αυτά και από
ποιόν; Και πότε;
Όλα αυτά και όσα περιέχοντα
ανάμεσα στις λέξεις ήθελα να του πω και μια συμβουλή. Αν μπορούσα. Αν είναι
έρωτας όπως τον είχες φανταστεί, αφέσου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου