Σαν παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό ή έναν καιρό και μια φορά ή καμμία φορά και κανέναν καιρό ή όλες τις φορές και όλους τους καιρούς, ζούσε ένα κορίτσι. Την αρχή του παραμυθιού την διαλέγετε εσείς ή εγώ ή κι οι δυο μαζί ή κανένας. Πάει; Ωραία. Τώρα, για λίγο, μετά από αυτές τις λέξεις, κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε το κορίτσι αυτό… Ανοίξτε τα. Θα είδατε μια εικόνα ή καμμία ή πολλές ή εικόνες που δεν θα είχαν κορίτσια. Δεν πειράζει. Το κορίτσι, λοιπόν, αυτό ζούσε σε έναν κόσμο με χώρο και χρόνο και, ίσως, κι όχι. Ξαφνιαστήκατε; Μπορεί και όχι… μεγάλωνε μόνη και μαζί με άλλους, με ό,τι την τριγυρνούσε και, μήπως κι όχι; Μάλλον ναι. Συναντούσε αντικείμενα, δέντρα, λουλούδια, σύννεφα,  ήλιους, φεγγάρια και, κυρίως, ανθρώπους. Ή, μήπως, όλα αυτά μέσα τους; Απαντήστε όσο την ξέρετε… γνώριζε, ανακάλυπτε, μάθαινε και μεγάλωνε. Ή, έτσι, της είχαν πει… αλλά, όπως δεν της είχαν πει, μοιραζόταν. Το καθετί στον οποιοδήποτε. Έτσι ζούσε. Αυτό ήταν ζωή για εκείνη. Και έφτιαχνε καινούργια αντικείμενα, δέντρα, λουλούδια, σύννεφα, ήλιους, φεγγάρια μέσα σε  ανθρώπους. Συνήθιζε να τους ονομάζει πλανήτες. Συνήθιζαν να τους ονομάζουν δορυφόρους της. Ισχυριζόταν πως τίποτα δεν  ήταν ετερόφωτο. Το έκλεινε σε ένα φευγαλέο περπάτημα ή ένα «γεια» και προχωρούσε. Μερικές φορές δεν είχε χρόνο ή χώρο να το εξηγήσει. Ούτως ή άλλως θα ερμηνευόταν. Με ή χωρίς παρουσία. Με ή χωρίς παρουσία. Με ό,τι φωτεινό, λαμπερό κι αληθινό ΕΥΤΥΧΩΣ μας ξεπερνά. Από πάντα και για πάντα. Ήλπιζε, πίστευε, αγάπαγε. Κι ήταν σίγουρη. Και ήρεμα ανήσυχη κι ανήσυχα ήρεμη… Ίσως την έχετε ανταμώσει.