Ξεκινάς να βγεις από το σπίτι. Πλένεσαι,
ντύνεσαι, κοιτιέσαι στον καθρέπτη. Βάζεις στη τσέπη τα κλειδιά αλλά την ώρα που
πας να πάρεις τα τσιγάρα, κάτι συμβαίνει. Ο αναπτήρας γλιστρά από τα ακροδάχτυλα
και πέφτει στο πάτωμα. Τότε κάνεις τη γελοία σκέψη πως ένα ατύχημα και η ζωή σου
η ίδια θα μπορούσε να εξαρτάται από τη καθυστέρηση αυτή. Ξεχνάς τη παραπάνω
σκέψη και ξεκινάς τη μέρα σου. Ώσπου ένα
ωραιότατο αυτοκίνητο σταματά μπροστά σου δευτερόλεπτα αφηρημάδας με τη πανέμορφη
πιθανότητα σύγκρουσης και διακοπής της ζωής σου. Αρχίζεις να ξανά- αναπνέεις
και να ξαναθυμάσαι στατιστική, προσευχές, τον νόμο του Μέρφι και ό,τι γνωρίζεις
για να καταλήξεις πως όπως και η αρχή ίσως και το τέλος της ζωής είναι θέμα
πιθανοτήτων ή, για εκείνη τη μέρα, ένας λευκός αναπτήρας.
Μέρες μετά, 24/2/15
Μέρες μετά, 24/2/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου