Σε έναν τόπο άτοπο και σε έναν χρόνο άχρονο, ή, αν προτιμάτε, μια φορά και έναν καιρό, ζούσε ένας μονόκερος. Ο μονόκερος αυτός έψαχνε την αγάπη. Την έβρισκε συχνά στα χρώματα του ουρανού, της μουσικής, των ματιών, του αέρα. Τη συναντούσε στο "ναι" των παιδιών στην ερώτηση: "παίζουμε;". Στα βότσαλα της θάλασσας, στα ξυλαράκια των δέντρων και στα φύλλα τους. στα ζώα και στο περπάτημά τους ή στο πέταγμά τους...
Ώσπου μια μέρα. ένιωσε πως την έχασε. Όλα άδειασαν. Η ματιά του άλλαξε μορφή. Όλα έχασαν το φως που είχαν. Περπατούσε το δρόμο και τίποτα δεν είχε νόημα πια. Οι καθημερινές κινήσεις, οι ομιλίες, οι διαδρομές. Πέρασαν μέρες έτσι... Πίστευε πως τίποτα δε θα μπορούσε να φέρει πίσω όλα όσα είχε αναγνωρίσει. Και ξαφνικά είδε έναν άλλο μονόκερο. Θηλυκό. Σχηματισμένο με όλα τα χρώματα που είχε αντικρύσει στη ζωή του. Και δεν στάθηκε εκεί. Άρκεσε που οι ματιές τους συναντήθηκαν. Μεμιάς συνέβη κάτι απρόσμενο. Τα μισά της χρώματα, τα γαλάζια, αυτά τα πολύτιμα που θα μπορούσαν να τον χρωματίσουν του χαρίστηκαν.
Ούτε κι εκείνη, μα ούτε κι εκείνος, μα ούτε κι εκείνος μα ούτε κι εγώ, να σας πω την αλήθεια, γνωρίζω το πώς. Άξαφνα, μέσα σε μια πολύτιμη στιγμή, συνέβη. Τώρα, στο πάντα και στο παντού, περπατούν πλάι-πλάι, χάνονται για να ξαναβρεθούν με όρκο σαν υπόσχεση αιώνιας αγάπης την πρώτη τους ματιά. Κι έτσι, περνούν κι αυτοί καλά κι όλοι που τους γνωρίζουν, όπως εσείς, καλύτερα...
13/11/14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου