Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη...

Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη
έριχνε τη σκιά μπροστά
φώτιζε το μαύρο μυστήριο
που πηγάζει από κάθε σκοτάδι
για να δείχνει φωτεινό

Στο μαύρο είχα χαθεί
μέρες τριγυρνούσα τη σιωπή
οι ήχοι είχαν βουτηχτεί
στον αόρατο ωκεανό του γιατί

Σ' αυτήν την άγρια βουτιά
του πριν και του μετά
όψεις οικείες
έδειχναν μακρινές
το σώμα μακριά απ΄ τη ματιά
οι αισθήσεις είχαν παραιτηθεί
απ΄την αγωνία της ανίχνευσης
για να δώσουν την θέση
στο νου και τα άλματά του
λίγο πριν το κόκκινο
                  του σκοταδιού

(Με λέξεις ανίσχυρες
  καταγράφεται η σκηνή
      άλλη μια φορά
          η εκτέλεση
                  κατώτερη
                        της σύλληψης)

                                30/1/2003