Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Θυμάσαι;

Ταξιδέψαμε κάποτε μαζί, θυμάσαι; Ανάμεσα σε πλανήτες κι αστέρια. Ανάμεσα σε νεφελώματα. Περάσαμε από γαλαξίες, δέσμες φωτός. μετά, πέσαμε. προσγείωση την είπαν. Κι οι δύο; Ίσως. Θυμάσαι; Μπουσουλίσαμε για να μάθουμε να περπατάμε. Στη γη, είπαν. Χαθήκαμε, θυμάσαι; Ξεχαστήκαμε, δεν αναγνωριστήκαμε, δεν συναντηθήκαμε, ποιος ξέρει. Βρεθήκαμε, ζήσαμε στιγμές φευγαλέες. Ξεγλυστρούν οι στιγμές στα δάχτυλά μας. Πόσες φορές δεν θελήσαμε να τις κρατήσουμε! Μάταια.
Βρεθήκαμε, καθρεφτιστήκαμε. Οι αντικατοπτρισμοί θα πρέπει να μας μπέρδεψαν. Κοιτάξαμε την ίδια εικόνα - στιγμή ένωσης. Θυμάσαι; Απομακρυνθήκαμε, είπαν. Ανταλλάξαμε λίγο φως. Θυμάσαι; Αυταπάτη, είπαν. Ψευδαίσθηση. Άλλο όνομα του έρωτα. Αναποδογυρίσαμε και τον έρωτα.  Θυμάσαι; Νιώσαμε κάτι. Κάποιοι, είπαν. Πόσες φορές δεν μας πλήγωσαν οι σιγουριές! Άστοχα.
Αλλάξαμε, αποπροσανατολιστήκαμε. Θυμάσαι; Οι κατευθύνσεις των ζωών δεν ορίζονται, είπαν. Πλάσαμε διάφανο δημιούργημα. Δεν το βλέπουμε άρα δεν υπάρχει, είπαν. Μεγεθύναμε τη στιγμή. Θυμάσαι; Ο χρόνος κυλά αυτόνομα, είπαν. Βαπτίζοντας τη σύμβαση. Εργαλεία ψεύτικα του νου, τα είπαμε. Πόσα ρολόγια δεν καθυστέρησαν τον χτύπο τους! Στιγμιαία. 
Τώρα, μείναμε να αφήνουμε τις μέρες να κυλούν, απλά, απαλά, αληθινά, όπως πάντα. Κι ας μπήκαμε κι εμείς στο ποτάμι το μονόδρομο. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ποτέ έτσι. Αργά ή γρήγορα, κάποιος ή κάτι θα μας έδιωχνε. Γιατί το δοκιμάσαμε; Δεν θυμάμαι. Στις κοίτες το ταξίδι πάλι. Ακινησία, είπαν.

                                                                                                                              1&2/3/2005

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου