Της δύσης το ξημέρωμα (λίγο πιο στέρεο ποίημα)...

Στου κόσμου το γόητρο
μόνη πορεύομαι
σε χώρο μακρινό κι ανέγγιχτο
τώρα περπατώ
τα βήματά μου στάχτες τα ακολουθούν
και τον ήχο τους σβήνουν τα όνειρά μου

Τις λέξεις και τις πράξεις μου λάθη τις κυβερνούνε
κι όταν φοβούνται να το πουν
κλαίνε μα δε λυπούνται
ανίσχυρο το χέρι μου
αδύναμο το κορμί
του νέου κόσμου μυστικά
τώρα με καρτερούνε

Ο πόνος και ο χρόνος δάσκαλοι βιαστικοί
κρυφά μου λεν μηνύματα
ανείπωτα (μου) στέλνουν σήματα
μ΄ αυτά με προσπερνάνε

Το μυαλό δυνατό
κι η ψυχή ανοικτή
μα όλα αυτά δεν αρκούν
να μου λύσουν το χρησμό

Το χρησμό που μ΄ άφησε
σαν ευχή στο χέρι
της δύσης το ξημέρωμα
που μόνο αυτό/ή το ξέρει.

                    25/8/2002