Το τσιμέντο αγνοούσε πόσο νερό, χαλίκι και ουσιαστική πρώτη ύλη απαιτούσε. Αλλά το έργο που κάτι διόρθωνε, ε, έγινε. Οι εργάτες έκαναν τη δουλειά τους με τα ευχάριστα διαλείμματά τους, οι περαστικοί κατάλαβαν προφανώς λιγότερα και έμειναν με εντυπώσεις και εσωτερικά χαμόγελα βελτίωσης της ζωής, ο δρόμος ξαναπήρε...ζωή μετά τη πρόσκαιρη παρακώληση συγκοινωνιών, κάποιος βγήκε να λιαστεί για να συνομιλήσει με τον ήλιο, κάποιοι τράβηξαν βιαστικά κουρτίνες, κάποιοι παντζούρια, κάποιοι πόρτες, κάποιοι μετακίνησαν αυτοκίνητα και μηχανάκια. Είπαν πως η ζωή συνεχίζονταν. Κάποιοι την ακινητοποιούσαν, κάποιοι τη παρατηρούσαν, κάποιοι την ερμήνευαν, κάποιοι την επιτάχυναν, κάποιοι τη συγχρόνιζαν, κάποιοι χάλαγαν ρολόγια, κάποιοι χώρους, κάποιοι σχεδόν τα πάντα μπροστά όλοι στο Παν. Ένα μικρό παιδί έμενε εκστατικό. Ποια μητέρα να προλάβει να του εξηγήσει. Και πότε. Κι αν μπορούσε. Κι αν ήθελε. Κι αν ήξερε. Κι αν συνέφερε. Κάποιος είχε αντιληφθεί τον χρυσό τροχό. Αυτόν που συνέφερε από πάντα και για πάντα όλους. Τι να έκανε; Κατέγραφε.
2/2/17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου